 |
| Photo courtesy of Marcelo Santos, Jr. |
Sa totoo lang walang kinalaman
ang title sa first half ng post na ito pero basahin mo pa din, nandito ka na
eh.
Siguro isa ito sa mga
kakaibang uri ng blog post ko hindi lang dahil sa ito ay nasusulat sa lenggwaheng
Filipino pero dahil na din sa pagiging espesyal ng motibasyon ko sa pagsulat
nito.
Araw ngayon ng sabado at
kanina nanggaling ako sa book signing ni Kuya Em. Sa totoo lang hindi ito ang
naka-schedule kong event sa araw na ito dahil noong nakalipas na buwan ay meron
na akong seminar/workshop na dapat pupuntahan pero pagka-message pa lang ni Ate
Karla ay agad ko nang napagdesisyunan na si Kuya Em ang pupuntahan. Wala namang
pagsisisi, sulit lahat ang ganap sa araw na ito.
Nakakatuwa na sa tagal ng
hindi naming pagkikita nila Ate Karla, Ate Criselda, at Kuya Em ay nandoon pa
din yung familiarity. Natuwa ako na kahit hindi ako naging aktibo sa pagdalo ng
mga events ay nandoon pa din yung pagtanggap at bond. Ang pinaka na-enjoy ko ay
yung pag-uusap namin nila Ate Karla, ako, at Kuya Em sa holding area nya dahil
sa pagdala sa amin doon ni Daddy Em.
Natuwa ako na makita na si
Kuya Em pa din sya. Siya pa din ang taong hinangaan ko at minahal. Natuwa akong
makita ulit sya at makakwentuhan hanggang sa puntong hindi na nga namin
naalalang magpa-picture sa kanya doon kahit pwedeng-pwede naman naming abusuhin
ang kanyang oras. Ewan ko, pero mas natuwa ako na wala kaming ginawa doon kung
hindi ang magkwentuhan hanggang dumating ang oras na kailangan na nyang maghanda
para sa mismong event.
Hindi sya artista ng mga
sandaling iyon. Hindi sya iyong ‘best-selling author’ na ipinapakilala nila
Kuya Jepoy, hindi sya yung King of Hugot, hindi siya yung vlogger.
Siya si Kuya Em.
Pagkauwi ko binasa ko kaagad
yung isang libro na binili ko, at natapos ko ng isang upuan, dahil ibibigay ko
iyon sa kaibigan ko na fan din ni Kuya Em at ang dahilan kung bakit ako
finollow ni Kuya sa Twitter noong October 29, 2013. Paraan ko na din nang
pag-give back sa kanya.
Sa librong iyong may isang
linya at ang sabi doon ‘iba ang kinakaya sa sanay na’.
Marahil iyong linya na iyon ay
parte ng isang tula na patungkol sa pag-ibig pero na-relate ko iyon sa buhay.
Minsan sa buhay bibigyan ka ng mga problema na paulit-ulit at marahil akala ng
iba sadyang malakas ka lang kasi kinakaya mo, lagi mong kinakaya at
nalalampasan pero sa totoo pala ay nasanay ka na lang.
Nasanay ka na lang kasi wala
ka namang choice. Minsan talaga mawawalan tayo ng choice sa buhay pero hindi
ibig sabihin lagi mo na lang sasanayin ang sarili mo ha? Minsan i-assess mo din
yung nangyayari sayo kasi kung masyado ka nang sanay na sobra na yung cycle ng
pagiging sanay mo aba baka tama lang na itigil na yang paulit-ulit na gawain na
yan.
Iba pa din kasi yung may
growth ka. Iba pa din yung aalis ka sa comfort zone mo.
Isipin mo ang sarili mo at
tignan mo kung sanay ka na pero may growth pa din o sanay ka na kaya
nagse-settle ka na lang sa less?